سیستم های برنامه ریزی منابع سازمانی

سیستم های برنامه ریزی منابع سازمانی در سال ۱۹۹۰ توسط گارتنر ابداع شد اما مفهوم آن به ۱۹۶۰ بر می گردد زمانی که برنامه نویسان برنامه هایی را برای نظارت، ایجاد توازن و تهیه گزارش از وضعیت جاری، ایجاد کردند.تامین هرچه بیشتر نظر مشتری و اجابت خواسته های شخصی او موجب بروز فرصت های تجاری خلق الساعه ای می گردد که به منظور جوابگویی سریع به اینگونه فرصت های در حال تغییر ، دسترسی به اطلاعات دقیق در زمان کوتاه و همکاری میان شرکا زنجیره های تامین ضروری است.بدیهی است همکاری و تبادل وسیع اطلاعات در زنجیره تامین به ویژه در حالتی که طرف های دیگر در آن گسترده هستند کار آسانی نبوده و بدون امکانات پیشرفته فناوری اطلاعات میسر نمی باشد.مبنای ایجاد زنجیره های تامین الکترونیکی بر سیستم های شبکه ای و رایانه ای (اینترنت،اینترانت و …)استوار است و فناوری ارتباطات و اطلاعات ،زیربنای این نوع همکاری به شمار می آید.سیستم های برنامه ریزی منابع سازمانی سیستمی است که با هدف ایجاد بستر مناسب برای انجام کامل مدیریت امور شرکت ها طراحی شده است. با استفاده از این سیستم، امکان ارتباط بین تمام واحد های یک شرکت تجاری و بازرگانی وجود داشته و مدیر شرکت در هر لحظه می تواند در تمام امورشرکت نظیر:امور مالی،پرسنلی و تولید،نظارت و مدیریت داشته باشد.سیستم های برنامه ریزی منابع سازمانی را می توان به عنوان نرم افزار یکپارچه ای تعریف نمود که دارای اجزا و یا ماژول های مختلفی در حوزه های عملیاتی سازمان ها مانند برنامه ریزی،تولید،فروش،بازاریابی،توزیع،حسابداری،مدیریت منابع انسانی و … هستند.معماری و ساختار سیستم های برنامه ریزی منابع سازمان به گونه ای است که یکپارچگی و جامعیت اطلاعات سطح سازمان را فراهم نموده و جریان روان اطلاعات بین بخش های مختلف سازمان را فراهم می آورد.یکی از بزرگترین مزیت های بزرگ سیستم های برنامه ریزی منابع سازمانی (ERP) این است که پایگاه داده های یکپارچه دارند که قسمت بزرگی از سازمان را پوشش می دهند.