مدیریت دانش در سازمان ها

دانش امروز در قلب اقتصاد جهان قرار دارد و مدیریت دانش در موفقیت شرکت ها یک امر حیاتی تلقی می شود.سازمان ها در عصر معاصر در یک محیط کاملا رقابتی و بسیار پویا فعالیت می کنند که مهمترین دارایی و سرمایه آن ها کارکنانشان می باشد.استمرار و تداوم مزیت رقابتی سازمان ها امروز در داشتن کارکنان دانش گرا،خلاق و نوآور است.نیروی کاری که مدام از طریق خلاقیت و نوآوری می توانند با اصلاح یا تغییر آگاهانه در مورد محصولات یا خدمات و فرآیندها مزیت پایدار برای سازمان خود خلق نمایند.بدیهی است سازمان ها برای حفظ مزیت رقابتی خود نیاز دارند تا کارکنان خود را مجهز به دانش نمایند. سازمان ها مدام با تغییر و تحول از دنیایی که به دانش مسلط است حرکت می کنند و این تغییر دگرگونی اساسی در توان اقتصادی آن ها بوجود آورده است.

پویایی سازمان ها در فراگیری دانش،کسب تجربه کارکنان و به کارگیری این تجربیات و مهارت ها در اجرای وظایف،نقش ها،فعالیت ها و تعامل در تسهیم دانش و برقراری ارتباطات درون و برون سازمانی می باشد.دانش بااهمیت ترین دارایی اقتصادی است که سازمان های کسب و کار آن را در اختیار دارند و نیز عامل تعیین کننده نوآوری،سودآوری و مزیت رقابتی پایدار آن ها محسوب می شود.مهمترین هدف به‌کارگیری مدیریت دانش در انواع مؤسسات، انطباق سریع با تغییرات محیط پیرامون به منظور ارتقاء کارآیی و سودآوری بیشتر می‌باشد.در نتیجه،مدیریت دانش به فرایند چگونگی خلق،انتشار و به‌کارگیری دانش در سازمان اشاره دارد. به عبارت دیگر هدف نهایی مدیریت دانش شامل تسهیم دانش‌ میان کارکنان به منظور ارتقاء ارزش افزوده دانش موجود در سازمان‌ می‌باشد.یکی از هدف‌های مدیریت دانش در سازمان ها،برقراری ارتباط میان‌ افرادی است که می‌دانند،طوری که به تدریج دانش‌های فردی‌ به دانش‌های سازمانی تبدیل شود.هدف دیگر مدیریت‌ دانش رشد و ارتقای دانش بین کارکنان است.بدین منظور لازم‌ است تکنولوژی اطلاعات فراگرفته شود و تأثیرات اساسی آن در این‌ فرایند درک شود.در حقیقت هدف نهایی مدیریت دانش،افزایش‌ هوشمندی و یا بهره‌هوشی سازمان است.